Wspomnienie o Jerzym Pawłowskim

Jerzy Pawłowski

Jerzy Pawłowski urodził się 16 września 1933 roku w Bydgoszczy. Był to człowiek nad wyraz skromny, o zasadach i etyce rzadko, niestety, obecnie spotykanej. Jego kultura osobista i szarmancki styl bycia zjednywały mu ludzi, którzy darzyli go wielkim szacunkiem.

Trudne czasy okupacji spędził w Bydgoszczy, która, jak wiemy z historii, była jednym z kilku polskich miast najbardziej nękanych przez okupanta.

Dzięki temu, że ojciec Jerzego Franciszek przebywał w Anglii i przesyłał do Bydgoszczy (gdzie mieszkał wraz z matką Jadwigą oraz siostrą Danutą) paczki z kakao, czekoladą itp., które to artykuły spożywcze zamieniali na chleb i inne produkty, mogli przeżyć.

Na jednym z zebrań ZMS, kiedy mówiono, jak to źle jest w imperialistycznej Anglii, Jurek wstał i powiedział, że gdyby nie jego ojciec Franciszek, jego pomoc, to umarliby z głodu, a o Polskę walczyli ludzie na różnych frontach.

To był przełom w jego życiu. Z opinią "nieprzystosowany do rzeczywistości, nie zasługuje na poparcie" zostaje wyrzucony z jednego z pierwszych po wojnie techników. Od tego czasu, ciężko pracując fizycznie, kontynuował naukę wieczorowo, było mu bardzo ciężko.

W latach 60. Jerzy Pawłowski poznaje Praksedę Lemańską, która w okresie okupacji zasłynęła z samodzielnie prowadzonej ochronki, wychowując wojenne sieroty. Właśnie na cześć Praksedy Lemańskiej w 1990r. zakłada fundację jej imienia, która prowadzi działalność na rzecz chorych, niepełnosprawnych i potrzebujących oraz warsztaty terapii zajęciowej i rehabilitację. To on dał początek Festiwalowi Niepełnosprawnych, odbywającemu się co roku w auli AWF w Poznaniu.

Mimo pracy zawodowej i natury pragmatyka oraz pedanta i człowieka z niespotykaną już dzisiaj kulturą osobistą, nie przestawał w głębi serca być humanistą.

Jerzy Pawłowski był człowiekiem bardzo skromnym. Poza jego najbliższymi i pracownikami mało kto wiedział, ilu dzieciom niepełnosprawnym i ludziom w sytuacjach ekstremalnych podał rękę.

Z całym sercem można powiedzieć słowami św. Tomasza a Kempis, że "życie jego było ołtarzem" i szkoda, że zakończyło się ono tak właśnie. Miał dopiero 64 lata. Gdyby żył, jeszcze wielu ludziom mógłby nieść serce, pomoc i radość, ratując im życie.

Tomasz Pawłowski